14:38, ik sta op perron 2 in het station van Wetteren. Ik hoor hier helemaal niet te zijn. Ik zou op dit moment in mijn warm en gezellig stulpje moeten zitten. Ik zou mijn schoolwerk moeten negeren, terwijl ik naar een nutteloze serie kijk over een jongen met autisme die alleen maar interesse toont in pinguïns. Maar neen, ik zit in Wetteren. Waarom vraagt u? Omdat mijn trein, egoïstisch als hij is, besloot om meedogenloos voorbij mijn ‘Hometown’ Merelbeke te rijden. Dat nadat hij natuurlijk eerst twintig minuten roerloos op het perron in Gent-Sint-Pieters stond en toch te laat vertrok. Je moet het maar kunnen. Ik zit nu dus op een koude stenen bank, in de motregen in Wetteren dat lijkt beslist te hebben geen cafés open te houden aan het station. Want wie wil er nu binnen wachten op de trein? En dat is allemaal de schuld van de NMBS. ‘Het openbaar vervoer’.
Hebt u al eens op de bus gezeten in een gemeente die u niet kent? Probeer daar maar eens aan de juiste halte af te stappen. De chauffeur stopt namelijk alleen wanneer mensen aan een halte vriendelijk met de handen staan te wapperen. De enige persoon waar hij terug naar zal wapperen is de andere buschauffeur die hem twintig keer per dag kruist. Wat is uw taak dan? Met opperste concentratie de voorbijgereden bushaltes tellen om zo aan de halte naar voorkeur de deuren te laten sissen. Wanner u eenmaal bent uitgestapt, kijkt u naar het naamplaatje en ziet u allesbehalve de naam die u wou zien. U draait paniekerig rond uw as, maar de deuren zijn alweer aan het sissen geslagen en voor u het weet, kijkt u op een kale straat. En dat is allemaal de schuld van De Lijn. ‘Het openbaar vervoer’.
Voor u dit fiasco meemaakt, hebt u uw eerste vervloekingen al lang uitgesproken. Want diezelfde bus was natuurlijk een kwartier te laat. Anders dan bij de NMBS (waarvoor ik ze dan toch een pluspunt geef) kan je niet zien hoeveel minuten deze te laat zal zijn. Ik zag laatst een video op mijn tijdlijn waarin een man zijn woede afreageerde op de buschauffeur. Die was namelijk een half uur te laat, waardoor de man een sollicitatie had gemist. Rekening houdend met hoe de man zich gedroeg, heb ik het gevoel dat de job nooit voor hem zou geweest zijn. Maar goed, hij mist zijn sollicitatiegesprek. En dat is allemaal de schuld van De Lijn. ‘Het openbaar vervoer’.
Een andere kwestie is of de bus überhaupt zal komen. Dat is een privilege die De Lijn over zichzelf heeft uitgeroepen: “Wij moeten helemaal niet komen.” Buschauffeurs zijn de grootste opgevers in deze maatschappij. Ik vind geen geldige reden waarom een bus gewoonweg niet komt. Het sneeuwt, de chauffeur zet zich achter zijn favoriete stuur, loert naar buiten, stapt terug uit zijn bus en keert dan met de auto terug naar huis. Want daarmee kan hij wel door de sneeuw rijden. De busreiziger blijft steeds vertrouwen op het lompe rondrijdende gedrocht. Dan staat u net als ik, in de motregen, aan een afgebladerde, ooit gele paal te wachten op iets wat niet zal komen. En dat is allemaal de schuld van De Lijn. ‘Het openbaar vervoer’.
Ik zit eindelijk op de trein terug naar huis. Richting de gemeente waar ik al een uur geleden aangekomen zou moeten zijn. Wanneer ik in Merelbeke de trein afstap, zie ik dat de conducteur op ongeveer een tiental treinreizigers van mij verwijderd was. Een minuut langer en ik had nog eens een boete aan mijn broek ook. Dan toch nog wat geluk vandaag? Nu zit ik thuis aan mijn bureau te werken aan mijn opdrachten. Geen serie over een autist en pinguïns. Daar heb ik geen tijd meer voor. En dat is allemaal de schuld van… Ach laat ook maar.