Danai Deblaere was in 2014 een 14-jarig meisje dat het tot de halve finale van The Voice Kids schopte. Nu is ze een goedlachse 21-jarige jongedame en zit ze bij de overgebleven dertig kandidaten van De Nieuwe Lichting, de muziekwedstrijd van Studio Brussel. Houdt ze bij al die weelde haar emoties nog onder controle?
Liefde
“Ik ben heel dankbaar voor alle mensen rondom mij die zo veel om mij geven. Dat lijkt zo vanzelfsprekend, maar ik haal ongelooflijk veel energie uit mijn familie en vrienden. Het is een heerlijk gevoel wanneer de mensen die het dichtst bij je staan tonen dat ze je graag zien en van je houden. Ik heb ook heel veel aan mijn vriend, die ook in de muziekwereld zit. Hij is een rapper, maar het is al even geleden sinds hij iets uitbracht. Ik leerde hem toevallig kennen op een kotfeestje en van het een komt dan vaak het ander en nu zijn we twee handen op een buik.”
“De meeste liedjes die ik schrijf, gaan over liefde. Mijn eerste single ‘Something’, die ik ook instuurde voor De Nieuwe Lichting, gaat daar ook over. Ik stuurde dat nummer in omdat je voor zulke wedstrijden best je commercieelste of meest catchy nummer doorgeeft. De songwriting doe ik al heel lang met een vriend, maar sinds ik een manager heb, komt er heel wat meer omkadering bij kijken. Ik vind het belangrijk om teksten samen te schrijven want anders val je heel vaak terug in dezelfde teksten en melodieën. Soms zorgt het samen schrijven voor iets minder persoonlijke liedjes, maar dat is ook niet altijd een must.”
Angst
“Voor ik de serieuze kant opga: ik ben heel erg bang voor spinnen. (lacht) Maar op emotioneel vlak heb ik vooral verlatingsangst. Niet in te hevige mate, maar als ik bijvoorbeeld ruzie heb met mijn vriend kan de angst dat hij me zou verlaten me echt bevliegen. Het is volgens mij logisch dat mensen bang zijn om anderen te verliezen en dat dat vaak te maken kan hebben met trauma’s. Zolang het je leven niet overneemt is dat ook niet erg.”
“Als ik moet kiezen tussen heel veel mensen rond mij verliezen of zelf sterven, dan kies ik vastberaden voor zelf sterven. Ik wil zelfs voor mijn ouders sterven omdat ik het niet aan zou kunnen om hen te verliezen. Ik heb een ongelooflijk goede band met mijn vader en ik zou echt niet weten wat te doen mocht hij hier niet meer zijn. Ik zou niet voor iedereen mijn leven geven. Als mijn grootouders zouden sterven, zou ik heel verdrietig zijn, maar zij hebben wel al een prachtig leven achter de rug. Mijn opa overwon enkele jaren geleden kanker en is nu al 85 jaar oud. Zulke momenten bieden perspectief want elk jaar extra met hem is gewoon heel mooi meegenomen. Mocht mijn vriend onverwacht sterven, zou dat tien keer erger zijn. Hij is nog jong, we hebben nog een heel leven samen gepland.”
Vreugde
“Muziek maken geeft mij ongelooflijk veel energie. Tot nu toe is het nog een hobby, maar ik hoop er mijn beroep van te maken. Nu het wat serieuzer wordt, komt er soms wat stress bij kijken en sinds ik bij de laatste dertig van De Nieuwe Lichting zit, denk ik alleen nog aan winnen. Ik weet niet of dat lukt met de muziek die ik maak. Het jazzy genre is niet echt iets dat gedragen wordt in België, maar misschien is dat juist een troef. Uiteindelijk kan ik die stress wel relativeren en word ik vooral gelukkig van muziek maken.”
“Eigenlijk was het de bedoeling om volgend jaar pas deel te nemen aan De Nieuwe Lichting. We wilden mijn carrière heel opbouwend aanpakken: eerst wat singles uitbrengen, wat naambekendheid verwerven en dan eens meedoen. Nu zit ik er met mijn allereerste single al bij, dus proberen we er het beste van te maken om dan op die positieve golf verder te surfen.”
“Ik ben wel heel opgelucht dat er eindelijk een single uit is, want ik schrijf al drie jaar muziek. De bedoeling was om in maart mijn eerste lied uit te brengen, maar ik had er toen nog maar twee klaar en je hebt genoeg muziek nodig om na die eerste single op de voorgrond te blijven. Marketing is een heel groot aspect van muziekbusiness, dus het zou kunnen dat mijn eerste single goed wordt ontvangen, maar je moet klaar zijn om daarna verder te kunnen opbouwen op dat succes. Daarom hadden we nog even gewacht.”
Woede
“Ik ben een heel verdraagzaam persoon. Het is moeilijk om mij kwaad te krijgen, maar als dat lukt, ben ik echt woedend. Onwetende of onbegripvolle mensen, daar heb ik het moeilijk mee. Mensen die geen begrip kunnen opbrengen voor vluchtelingen, bijvoorbeeld. Die vluchtelingen steken een fucking zee over op zoek naar een beter leven. Dan moet de situatie daar toch heel slecht zijn als ze daarvoor hun leven op het spel durven zetten?”
“In juni was ik in Brussel voor de Black Lives Matter protesten want ikzelf en heel wat vrienden van mij hebben een donkerdere huidskleur. Ik word op zulke momenten kwaad op mensen die niet kunnen of willen begrijpen waar die frustraties vandaan komen. Iemand uit mijn dichte omgeving had mij toen iets gestuurd over Blue Lives Matter, een actie die de politiemensen steunt, maar daar gaat het helemaal niet over. Die persoon beweerde toen ook dat ik evenveel privileges had als hij. Daar ging ik helemaal niet akkoord mee. Toen kookte mijn bloed toch even.”
Verdriet
“Mijn moeder werd als kind geadopteerd uit India. Haar papieren zijn totaal niet in orde. Zij heeft bijvoorbeeld geen geboorteakte. We weten dus niet vanwaar ze juist komt en de kans is heel groot dat die adoptie illegaal verlopen is. Dat is niet zeldzaam. Als student Journalistiek deed ik daar een onderzoek naar en iedereen die ik sprak kon beamen dat er in elke adoptie wel wat gesjoemeld wordt. Uit mijn studie blijkt dat er maar officiële cijfers over adoptie vanaf 2006 zijn. Dus over alle eerdere adopties zijn onzekerheden. Dat kan mij heel verdrietig maken. Mijn moeder is eigenlijk beroofd van haar identiteit. Ze kent de Indische cultuur niet en ik merk dat ik me daar meer in verdiep dan zij. Ik leer haar dingen over haar eigen cultuur aan terwijl het in een ideale wereld omgekeerd zou moeten zijn.”
“Als je als vrouw in India zwanger bent, maar geen man hebt, dan wordt er op je neergekeken. Status is daar heel belangrijk dus die vrouwen zitten in een tweestrijd: houd ik het kind of doe ik het kind weg om mijn status te herstellen? Dat was ook de uitleg van het weeshuis in India. Vier jaar geleden gingen we daar heen om duidelijkheid te krijgen, maar ze deden er heel mysterieus over. We mochten niets inkijken en het bleek ook dat mijn moeder naar België gestuurd was met een foto van een ander weeskind. Dat wil eigenlijk zeggen dat het niet de bedoeling was dat zij hier terecht ging komen.”
Schaamte
“Als kind had ik amper door dat ik een andere huidskleur had. Ik denk ook niet snel aan racisme op momenten waar ik kritiek krijg of niet juist behandeld wordt omdat ik altijd het beste in mensen probeer te zien. Ik probeer niet al te snel te grijpen naar de term racisme. Als ik dan echter terugkijk op situaties uit het verleden, herken ik wel dat er al dingen gebeurd zijn die te maken hebben met mijn huidskleur. Zo was er een leerkracht in het middelbaar die me soms activiteiten in de gang liet doen terwijl de anderen dat in de klas deden. Ik stelde mij daar toen weinig vragen bij. Als later blijkt dat er nog vrienden met een donkere huidskleur hetzelfde meemaakten bij die leerkracht, dan begint er toch een lichtje te branden. Daar kon racisme misschien mee te maken hebben en wilde ze
me op die manier vernederen.”
“Wat me het meest stoort is dat dergelijke incidenten sommige mensen voor een knauw geven aan hun toekomstperspectieven. Niet iedereen kan daar even goed mee om, verliest daar de motivatie door en kan uiteindelijk niet doen wat hij of zij wilt doen. Ik ken mensen met evenveel punten als ik die een A-attest kregen op school terwijl ik een B-attest kreeg. Ik tilde daar toen niet zwaar aan, maar anderen krijg je daarmee kapot.”
Verwondering
“Ik was echt verrast toen ik te horen kreeg dat ik mee mocht doen aan De Nieuwe Lichting. De kans dat ik daar bij zou zijn, leek me superklein, omdat er meestal mensen worden gekozen die al even bezig zijn met muziek. Mijn manager vroeg of ik al een mail had gekregen, want hij had van anderen gehoord dat ze geselecteerd waren. Dus opende ik mijn mailbox en daar stond die mail dan: Je bent erbij! (lacht) Het is ook een mooi opstapje natuurlijk: ik ben al eens op de radio geweest nu.”
“In de muziekwereld kijk ik vooral op naar Beyoncé. Haar stem is ongelooflijk, als een engel. Hoe zij danst en zingt… daar kan ik niet bij. Dat is bovennatuurlijk. Ze is ook een powerwoman: ze kan zichzelf fantastisch goed verkopen. Welk genre ze ook zingt, ze blinkt erin uit.”
Walging
“Tot mijn negentien jaar ging ik best vaak uit, maar nu walg ik echt van de Overpoort in Gent. Daar hangt zo een vieze geur. Als ik daar ’s morgens doorfiets, ligt er overal kots en daar moet ik echt van walgen. Waar ik tijdens het uitgaan niet tegen kan, zijn jongens die niet weten wat ‘nee’ betekent. Ik ben daar om te dansen en niet om constant jongens af te wijzen. Ik begrijp wel dat sommige meisjes zich schaarser kleden en dat meer uitnodigt, maar dat wil niet zegen dat zij daarom aandacht wilt. Tijdens de Gentse Feesten is het soms dertig graden en dan moet ik mij niet verantwoorden als ik een topje en een shortje aanheb. Toch is het gevaarlijker, maar dat ligt meer aan de lust van die mannen dan aan ons gedrag.”